قاتل معصوم

 

 

وقت اعتراف رسیده        کاملاً رسیده

انجیرهای رسیده-له شده        وَ افتاده از درخت        زیر دندان مرد مراکشی     

                                                                    بیشتر مزه می‏دهد

در مراکش         هیچ زنی را به جای انجیر قورت نداده‏ام

زندگی من در سبد انجیری سپری شد         می‏شنوم جیرجیرشان را

جیغ می‏کشند: جیر جیر!

و من شده‏ام سنگی که گنجشک پریده از دهن مار در سینه دارد

راستی آن‏وقت‏ها      دنگ  دنگ  دنگ

و درخت انجیر        دور از حیاط مدرسه       رنگ به رنگ که می‏شد      

                                          دیر و زود       به سراغش می‏رفتم

جیر جیر       کمک کمک!

رحم نمی‏کردم به ریز و درشت 

و جنازه‏ها را       نه در حیاط مدرسه چال می‏کردم

نه زیر درخت        وَ در چشم آهویی که از ترس پا نگذاشته بود به فرار

هیچکس         درست         درستِ درست         ندانست که

دانه‏های انجیر       خانه و کاشانه‏ی دوشیزگان و زنانی بودند که

می‏تراوید از نُکِ انگشتانشان معصومیتی که هی می‏تراوید

یکی چشم‏هایش را جا گذاشت در کُنده‏ی درختی که دارکوبی آن را سوراخ کرده بود

یکی لاله‏ی گوشش را زیر بوته‏گل سرخی که مرغ سقا آن را آب داده بود

کدام بقیه؟       خب!         درست!

این یکی که در ته جیبم دراز کشیده       وَ در پوست یکی از پسته‏ها پنهان شده

یا برادران غیورش[1] را باید صدا بزنم

یا مردان سفیدپوش باید کمک کنند       آژیر      آمبولانس

اول لابه‏لای پوست پیاز وَ ساقه‏های نرگس       خشک می‏کردم و ترشان

بعد بی ‏آن که با فرار        قراری گذاشته باشم-

روی پیرهنم خون شتک زده بود

اولین جنایتم را اناری به گردن گرفت که از شوهر پنجم‏اش جدا شده بود

می‏دریدم و می‏قاپیدم از قفسه‏ی سینه‏ها چیزی       وَ رُپ رُپ رُپ

می‏بردم به خانه وَ مادرم از پلنگیِ پسرش      غش می‏کرد

بعداً شتردزد نشدم

طناب به گردنم نینداختند       ولی باز هم

 

قلمی‏ها را در پاکت سیگار       وَ می‏گذاشتم کنار خداحافظ

و تپلی‏ها را در قالب رباعی        وَ گناهش را به گردن خیام

 

قاتلی اما که قتل‏های مرتکب نشده را به گردن می‏گیرد

پسر تازه بالغی‏ست که فکر می‏کند

گلاب کاشانی اسم دختری‏ست که دیروز عصر       در عطاری

او را دیده        وَ سخت پسندیده.


[1] به حافظ فکر کنید.